De Dwaling: fragment
In alle commotie heeft ze verzuimd een slaapplaats te regelen en ze hoopt dat ze nog een nacht op de matras van Grijze Gert mag doorbrengen. Het is ruim drie kwartier lopen naar het oude huis, maar ze doet het met lichte pas. Deze dag heeft in het teken gestaan van het redden van levens.Haar gastheer is er niet, blijkt als ze de al bijna duistere kamer binnenkomt. Lotte kijkt hulpzoekend in het zaklantaarnlicht van Freedom en gaat opgelucht op haar tas zitten als hij ongeïnteresseerd knikt. Hij is de enige hier.
Ik voel haar opluchting en zeg: "En nu maar hopen dat die enge junk Teun vannacht weg blijft."
Ze is nog niet echt aan slapen toe, maar wil ook niet meer weggaan. Wie weet heeft Gert zijn matras aan meer mensen aangeboden en is hij bezet als ze terugkomt. Ze ruikt de geur van de wiet die Freedom zit te roken en vindt het voor het eerst in haar leven aangenaam warm haar neus binnenkomen. Toch schudt ze haar hoofd als hij haar een besabbeld peukje aanbiedt.
Zijn zaklantaarn schijnt koud en ellendig de kamer in en maakt een stuk muur met afgebladderd behang zichtbaar. Lotte trekt de plastic tassen naar zich toe en haalt de zware kandelaar eruit. Van een paar rondslingerende bakstenen en een plank maakt ze iets wat op een langwerpige tafel lijkt, waarna ze de kaars er precies middenin zet.
"Heb je misschien een vuurtje?" Haar stem snijdt door de stilte in de ruimte. Freedom knikt en gooit haar een aansteker toe die ze niet eens hoeft te vangen, zo goed is de worp berekend. De kaars flikkert even, waarna hij een troostend oranje gloed de ruimte in werpt. Het kille licht wordt erdoor verdreven. Lotte glimlacht als ik zeg: "Dit lijkt er meer op."
"Je gaat hier toch niet een nestje bouwen, hè?" De woorden komen traag uit Freedoms mond en hij grijnst erbij.
"Nee, dit is vast voor mijn nieuwe huis. Maar het kan geen kwaad jouw batterijen te sparen dacht ik."
"Je nieuwe huis?" Hij haalt zijn wenkbrauwen op, neemt een laatste trek en drukt de joint uit op de grond naast zich.
Ze knikt. Haar hoopgevende toekomstplannen borrelen weer omhoog en plotseling heeft ze enorme zin om erover te vertellen.
"Ik ga werken, vanaf morgen."
"Je hebt een baan?" Hij klinkt spottend, alsof het vreemd is dat iemand haar zou aannemen.
Ze antwoordt niet.
"Wat doe jij eigenlijk?"
"Ik blow." Hij grijnst nog eens en gaat achterover liggen. Zijn puntige knieën zijn bijna zichtbaar door de dunne stof van zijn broek en wijzen naar het plafond. Lotte bekijkt de ornamenten en merkt op dat er een enorme scheur doorheen loopt die ze vanochtend niet heeft gezien. Ik moet haar geruststellen.
"Dit dak komt pas naar beneden als jij hier voorgoed weg bent, rustig maar."
"Moet ik daar niet voor waarschuwen?"
"Waarom? Het is niet gevaarlijk, hoor." De stem vanaf het dunne matje klinkt een beetje lijzig.
